আসঃ..................
সেই দিনবোৰ যদি আকৌ উভতি আহিল হয়
এনে এটা মুহূর্ত নাছিল য'ত তুমি নাছিলা ।
এতিয়াও থাকা তুমি মোৰ বুকুৰ মাজত,
কিন্তু তথাপি কিয় বুকুখনে হাহাকাৰ কৰি উঠে,
সেই দিনবোৰ যদি আকৌ উভতি আহিল হয়
এনে এটা মুহূর্ত নাছিল য'ত তুমি নাছিলা ।
এতিয়াও থাকা তুমি মোৰ বুকুৰ মাজত,
কিন্তু তথাপি কিয় বুকুখনে হাহাকাৰ কৰি উঠে,
মই যেতিয়া মোৰ হাত খনলৈ চাওঁ....
তুমিহীনতাৰ বেদনাই উদাস কৰে সন্ধিয়াবোৰ,
তোমাৰ হাত খন যে নাথাকে মোৰ হাতৰ মুঠিত।
আইনাৰ সন্মুখত যেতিয়া থিয় দিওঁ, মনত পৰে তেতিয়া
তুমি যে কোৱা- “ মই তোমাৰ চুলি কেইদাল ফনিয়াই দিম দেই সৰু ল'ৰাৰ দৰে”
গাড়ীত বহিলে খিৰীকি কাষতে বহু আজিকালি...
তুমি আহিলে আকৌ খিৰীকি খন এৰি দিম দেই...
তেতিয়া মই খিৰীকিৰে আকাশ চোৱাৰ প্রয়োজন নাই,
প্রিয় আকাশ মোৰ সহযাত্রী হ'ব ।
‘এমেনিটি’-ৰ ঘূৰণীয়া টেবুল খন এতিয়া খালি, আমাৰ বাহিৰেনো আৰু কোন বহিব...
আমি যে ভাবিছিলো-
“মানুহে কি ক’ব,অকলে ঘুৰি ফুৰিলে...
ইয়াতেই ভাল লাগে সকলোৰে লগত কথা পাতিব পাৰি...”
তেজপুৰ টাউনৰ সন্ধিয়া...
চ'ক বজাৰ, ৰাজ চাইনীজ-ৰ সেই শিৱসাগৰৰ ল'ৰাটো......
মেচ-ৰ বজাৰ, আৰু যে লাফিং বুদ্ধৰ হাঁহিটো,
সকলো দেখোন এতিয়াও সজীৱ হৈয়ে আছে...
কৰবাত কহুৱা ফুল দেখিলেই তোমালৈ মনত পৰে
ইউনিভাৰচিটিত কহুৱা ফুলা বতৰত আমি যে ঘুৰিছিলো,
মনত পৰেনে তোমাৰ
শিমলু ফুলৰ ৰঙা ৰংবোৰ, কমোৱা তুলা বিলাক যে আমি জপিয়াই জপিয়াই ধৰিছিলো,
লাইব্রেৰী চাৰি আলিটোত......
মোৰ খিৰীকি খনৰ কাষত এতিয়া কৃষ্ণচূড়া নুফুলে...
তোমাক চিঠিত লিখিবলৈ,
এতিয়া কৃষ্ণচূড়া ফুলা দেখিলেই মনত পৰে তোমালই,
শূ্ন্য পথটোৰে তুমি খোজ কাঢ়ি আহিবা...
এই যেন মই যাম লুংলুঙীয়া বাটতোৰে, এমেনিতিৰ সন্মুখত আমি লগ হ'ম,
কফি খাম, তুমি টোপোলা বান্ধি অনা কাজু বাদাম খাম ।
মই যেতিয়া বৰষুণত তিতো, মনত পৰে সেই দিনটোলৈ,
কেম্পাছৰ বাহিৰত ফুৰিব যাওঁতে যে আমি তিতি জুৰুলি জুপুৰী হৈছিলো,
সেইদিনা খন মোৰ বৰ দুখ লাগিছিল,
মইহে তোমাক জোৰ কৰিছিলো ফুৰিবলৈ
ৰ’দত খোজ কাঢ়িলে, মই তোমাক বহুত আমনি কৰিছিলো,
তুমি যিমানেই মোৰ ছাঁটো গছকিৱ নুখুজিছিলা,
মই সিমানেই তোমাৰ আগত থিয় দিছিলো,
খুউব ভাল লাগিছিল তেতিয়া, তোমাৰ ৰঙা পৰা মুখ খন দেখি...
এতিয়া বহুত দুখ লাগে মোৰ, অকলশৰীয়া ছাঁ টো দেখিলে...
তুমি যে কাষত নাই...
এতিয়া...
তুমিহীনতাৰ বেদনাই আমনি কৰি থাকে মোক,
সকলো কথাই মনত ভাঁহি আহে
তুমি কোৱা নাইবা মই ভবা সকলো;
চকু মুদিলেই অনুভৱ কৰো, তোমাৰ মুখৰ তপত উশাহ...
তুমি যেন ফুঁৱাই আছা,
তুমি যেন ফুঁৱাই আছা,
(তেজপুৰ ইউনিভাৰচিটিৰ কেইটামান স্নেপশ্চট)
তুমিহীনতাৰ বেদনাই উদাস কৰে সন্ধিয়াবোৰ,
তোমাৰ হাত খন যে নাথাকে মোৰ হাতৰ মুঠিত।
আইনাৰ সন্মুখত যেতিয়া থিয় দিওঁ, মনত পৰে তেতিয়া
তুমি যে কোৱা- “ মই তোমাৰ চুলি কেইদাল ফনিয়াই দিম দেই সৰু ল'ৰাৰ দৰে”
গাড়ীত বহিলে খিৰীকি কাষতে বহু আজিকালি...
তুমি আহিলে আকৌ খিৰীকি খন এৰি দিম দেই...
তেতিয়া মই খিৰীকিৰে আকাশ চোৱাৰ প্রয়োজন নাই,
প্রিয় আকাশ মোৰ সহযাত্রী হ'ব ।
‘এমেনিটি’-ৰ ঘূৰণীয়া টেবুল খন এতিয়া খালি, আমাৰ বাহিৰেনো আৰু কোন বহিব...
আমি যে ভাবিছিলো-
“মানুহে কি ক’ব,অকলে ঘুৰি ফুৰিলে...
ইয়াতেই ভাল লাগে সকলোৰে লগত কথা পাতিব পাৰি...”
তেজপুৰ টাউনৰ সন্ধিয়া...
চ'ক বজাৰ, ৰাজ চাইনীজ-ৰ সেই শিৱসাগৰৰ ল'ৰাটো......
মেচ-ৰ বজাৰ, আৰু যে লাফিং বুদ্ধৰ হাঁহিটো,
সকলো দেখোন এতিয়াও সজীৱ হৈয়ে আছে...
কৰবাত কহুৱা ফুল দেখিলেই তোমালৈ মনত পৰে
ইউনিভাৰচিটিত কহুৱা ফুলা বতৰত আমি যে ঘুৰিছিলো,
মনত পৰেনে তোমাৰ
শিমলু ফুলৰ ৰঙা ৰংবোৰ, কমোৱা তুলা বিলাক যে আমি জপিয়াই জপিয়াই ধৰিছিলো,
লাইব্রেৰী চাৰি আলিটোত......
মোৰ খিৰীকি খনৰ কাষত এতিয়া কৃষ্ণচূড়া নুফুলে...
তোমাক চিঠিত লিখিবলৈ,
এতিয়া কৃষ্ণচূড়া ফুলা দেখিলেই মনত পৰে তোমালই,
শূ্ন্য পথটোৰে তুমি খোজ কাঢ়ি আহিবা...
এই যেন মই যাম লুংলুঙীয়া বাটতোৰে, এমেনিতিৰ সন্মুখত আমি লগ হ'ম,
কফি খাম, তুমি টোপোলা বান্ধি অনা কাজু বাদাম খাম ।
মই যেতিয়া বৰষুণত তিতো, মনত পৰে সেই দিনটোলৈ,
কেম্পাছৰ বাহিৰত ফুৰিব যাওঁতে যে আমি তিতি জুৰুলি জুপুৰী হৈছিলো,
সেইদিনা খন মোৰ বৰ দুখ লাগিছিল,
মইহে তোমাক জোৰ কৰিছিলো ফুৰিবলৈ
ৰ’দত খোজ কাঢ়িলে, মই তোমাক বহুত আমনি কৰিছিলো,
তুমি যিমানেই মোৰ ছাঁটো গছকিৱ নুখুজিছিলা,
মই সিমানেই তোমাৰ আগত থিয় দিছিলো,
খুউব ভাল লাগিছিল তেতিয়া, তোমাৰ ৰঙা পৰা মুখ খন দেখি...
এতিয়া বহুত দুখ লাগে মোৰ, অকলশৰীয়া ছাঁ টো দেখিলে...
তুমি যে কাষত নাই...
এতিয়া...
তুমিহীনতাৰ বেদনাই আমনি কৰি থাকে মোক,
সকলো কথাই মনত ভাঁহি আহে
তুমি কোৱা নাইবা মই ভবা সকলো;
চকু মুদিলেই অনুভৱ কৰো, তোমাৰ মুখৰ তপত উশাহ...
তুমি যেন ফুঁৱাই আছা,
তুমি যেন ফুঁৱাই আছা,
(তেজপুৰ ইউনিভাৰচিটিৰ কেইটামান স্নেপশ্চট)
