দৈনন্দিন

কেইদিনমান আগৰ কথা | তেজপুৰ চহৰত ন’ এণ্ট্ৰি-ৰ ফলক যিমান আছে সিমান চাগে খোদ গুৱাহাটী মহানগৰীতো নাই | অলিয়ে গলিয়ে কেৱল ন-এন্ট্ৰি-ৰ ফলক | এই ন এন্ট্ৰি-ত বাইক সোমোৱাই এটা আমোদজনক ঘটনা-ৰ সন্মুখীন হৈছিলো | সাধাৰণতে মই মংগলদৈ টাউন-ৰ বাহিৰে বেলেগত বাইক চলালে হেলমেট পৰিধান কৰো ( মানে নিজৰ ঠাই বুলি ভয় নকৰো ) | সেই দিনা খনো বাইক খন লৈ চক বজাৰৰ ফালে গৈছিলো, মোৰেই কঁপাল বেয়া | একো নভৱাকৈয়ে সোমাই দিলো এটা গলি-ত ন- এন্ট্ৰি-ৰ কথা ভৱাই নহ’ল | কাৰোফালে একো মন নকৰি বিণ্ডাজ গৈ বাইকখন পাৰ্কিং কৰিব লৈছোহে ৰাস্তাটোৰ সিটো মূৰৰ পৰা পুলিচ এজনে ( ট্ৰেফিক নহয় দেই) হুইচল বজাই বজাই মোৰ কাষত ঠিয় হ’ল | তেতিয়াহে মন কৰিলো যে মই দেখোন ন-এন্ট্ৰি-ত আছো |

: “আপুনি এটা ডাঙৰ ভুল কৰিলে নহয় | এই গলিতো-ত ন-এন্ট্ৰি আছিল”- পুলিচ জনে নম্ৰ ভাৱে ক’লে |
: “এহ কথাটো মন কৰিব-ই নহ’ল | কি কৰা যায় এতিয়া”- মই ক’লো |
: “ একো নাই | আপুনি ৫০০ টকা ফাইন ভৰিব লাগিব”- পুলিচ জনে ক’লে |
ইফালে ৰাস্তাৰ কাষৰ মানুহ বোৰে মোক চাই চাই ইতিকিং কৰা টাইপ-ত হাঁহি চাৱ ধৰিলে | মনতে যেন ভাবিছে কেনে মজা | গোটেই পৰিৱেশটো হজম কৰিব নোৱাৰা যেন লাগিল | ইতিমধ্যে পুলিচজনে মোৰ বাইকৰ নথি পত্ৰ জব্দ কৰি ল’লে | একো উপায় নেদেখি মই জেপৰ পৰা পাঁচশ টকা এখন উলিয়াই ক’লো- “ ৰচিদ খন কাটক আৰু”
এইবাৰ পুলিচজনে লাহেকৈ ক’লে- “ মোৰ লগত ৰচিদ বুক নাই | আপুনি থানালৈ যাৱ লাগিব |” এই বুলি কৈয়ে পুলিচ জনে বাইক-ৰ পিছত জাপ মাৰি উঠিলেই | মই এইবাৰ তাক ক’লো- “ আপুনি যে মোৰ কাগজ পত্ৰ জব্দ কৰি এনেকৈ থানালৈ লৈ যাৱ বিচাৰিছে ; মই কি ইমান ডাঙৰ দোষ কৰিলো কওঁকচোন |” পুলিচজন থমক খাই গ’ল, তাৰ পিছত মাতটো অকনমান ডাঙৰ কৰি ক’লে- “ কি দোষ কৰিলো মানে ?? সকলোৱে দেখিছে দেখোন ন- এন্ট্ৰি-ত গাড়ী চলাই আহিছে |” কথা শুনি মই বাইকখন-ৰ ষ্টাৰ্ট বন্ধ কৰি লৈ ওচৰত মোৰ ৰং চাৱলৈ ৰৈ থকা মানুহ কেইজনে শুনাকৈ পুলিচ জন-ক ক’লো- “ চাওঁক | মই যদি ইচ্ছা কৰি ন-এন্ট্ৰি-ত বাইক চলালো হয়, আপুনি মোক ধৰিব পাৰিলে হয় নে ?? বা মই আপোনাৰ সন্মুখতে আহি বাইক খন ৰখাই দিলো হয় নেকি বাৰু ?? কথা বিলাক অকনমান ভাৱি চাব লাগে | কিন্তু মোৰ ভুল হৈছে যেতিয়া ফাইনটো মই দিমেই | উঠক এতিয়া” বাইক-ৰ পিছত বহুৱাই পুলিচ জনক থানা অভিমুখে আহি আছো | হয়তো পুলিচজনে ভাবিছিল যে মই তেখেতৰ লগত কিবা এটা মিলা মিছা কৰিম | কিন্তু যেতিয়া আহি আহি প্ৰায় থানা-ৰ সন্মুখ পাওঁ পাওঁ হ’লো তেতিয়া আৰু পুলিচ বপুৰাৰ সহ্য নহ’ল |
-“ হেৰি আপুনিনো বাৰু কিয় ইমান টকা ভৰিব লাগে | আমি দুয়োৰে মাজত মিলা মিছা কৰি লওঁ দিয়ক”- পুলিচ জনে |
মই আৰু হাঁহি ৰাখিব নোৱাৰিলো | ৰাস্তাৰ কাষতে বাইকখন ৰখাই তেওঁ-ৰ মুখলৈ চাই ক’লো- “ এইয়া আহি গ’ল নহয় আপুনি আপোনাৰ লাইন-ত | কিমান লাগিব কওঁক |”
“টকা দুশ লাগিব”- পুলিচ জনে |
“ আৰে ভাই ! টকা দুশ দিব লগাকৈ ইমান দোষ কৰা নাই দিয়ক | পঞ্চাশ টকা লব |” – অৱশেষত এশ টকাত মান্তি হ’ল | জেপৰ পৰা পাঁচশ টকা নোট খন আগবঢ়াই দি ক’লো- “ চাৰিশ টকা ঘুৰাই দিয়ক | মোৰ হাতত খুচুৰা নাই |”
পুলিচজনৰ হাততো খুচুৰা নাছিল | এইবাৰ সি ওলাল খুচুৰা বিচাৰি | মই বাইক-ৰ ওপৰতে বহি থাকিলো | ইখন-ৰ পিছত সিখনকৈ চাৰিখন দোকানত খুচুৰা বিচাৰি পুলিচ ভাইয়াই অৱশেষত মোক চাৰিশ টকা ঘুৰাই দিলে |